انواع دیوارهای پوششی در ال اس اف

ساختار های پوششی با استفاده از صفحات روکش دار زمینه به جای استفاده از ملات تر (گچکاری) است. در سیستم اجرای LSF امکان نصب صفحات روکش دار گچی توسط ملات چسباننده مخصوص (بدون نیاز به زیرسازی چوبی یا فلزی) به دیوار زمینه وجود دارد.

این موضوع برای تسطیح ناهمواری ها روی دیوار، طرح و اجرای سطحی صاف و یکدست و ارائه کاری با کیفیت بالا می باشد که با استفاده از روش های استاندارد امکان پذیر است (گچ کاری، ماستیک، کاغذ دیوار و غیره).

مزایای اجرایی انواع دیوار های پوششی در ال اس اف خشک در مقایسه با روش سنتی با ملات تر به شرح زیر می باشد:

کاهش میزان مصرف آب با توجه به ابعاد و نوع ساختمان (پرهیز از آسیب های ثانویه، نگرانی های مرتبط با موارد بهداشتی داخلی ).
پرهیز از تاخیرات ناشی از زمان عمل آوری و خشک شدن ملات ها و گچ کاری که تاثیر منفی بر میزان پیشرفت پروژه دارند.
جبران دوباره کاری ناشی از تغییر ابعادی – انحراف دیوار های موجود که گاهی همباد یا یکدست کردن آن با یک لایه نازک گچ عملا امکان پذیر نمی باشد.
با توجه به الزامات و کاربری پروژه می توان به سطوحی با کیفیت بسیار بالا دست یافت.
ظرفیت جذب سطحی صفحات روکش دار گچی مزیت های زیادی برای شرایط آب و هوای اتاق فراهم می کند.
بهبود عملکرد عایق بندی حرارتی دیوار موجود، بوسیله ضخامت های مختلف عایق بکار رفته در فضای پشت صفحات امکان پذیر خواهد بود.

با استفاده از دیوار پوششی ساخته شده از صفحات روکش دار گچی با هدف نازک کاری دیوار زمینه، خصوصیات یک دیوار معمولی به لحاظ عایق بندی صوتی حرارتی و محافظت حریق آن بطور کلی بهبود نمی یابد یا تنها به میزان جزئی افزایش پیدا میکند. اثرات تشدید امواج صوتی حتی می تواند اثر منفی در عملکرد عایق صوتی دیوار داشته باشد.

صفحات روکش دار گچی با استفاده از ملات چسباننده مخصوص در جای خود ثابت می شوند و بسته به میزان تراز و صاف بودن دیوار مورد نظر بر روی دیوار زمینه نصب می گردند. اجرای پوشش گچی با صفحات فوق بر روی دیوار مستلزم آن است که دیوار موجود، به میزان کافی مقاوم و با ثبات باشد. کاغذ دیواری، پوشش های پاششی و تزئینی مانند کنیتکس، کاشی سرامیک،بتن خیس و موارد مشابه بستر نامناسبی برای اجرای دیوار پوششی به روش خشک به حساب می آیند. علاوه بر این سطح زیر کار می بایست خشک، عاری از یخ زدگی و انقباض و انبساط باشد و همچنین در مقابل افزایش یا نفوذ رطوبت محافظت شده باشد.

دیوار پوششی با استفاده از صفحات گچی مرکب (زیرسازی صفحات به صورت نواری)

در روشی دیگر برای پوشش دیوار، به جای استفاده از صفحات روکش دار گچی استاندارد، از صفحات گچی روکش شده با عایق استفاده می شود. آنها با استفاده از یک ترکیب چسبنده به دیوار موجود مشابه همان روش قبلی متصل می شوند. در این روش یک لایه عایق اضافی که بستری برای اتصال لایه گچی بعدی خواهد بود اجرا می شود.

مطابق با استاندارد 1EN520 صفحات مرکب شامل صفحات روکش دار گچی به اضافه یک لایه تکمیلی از عایق ساخته شده از EPS فشرده، فوم سخت شده یا تخته های متراکم و فشرده شده عایق الیاف معدنی می باشد. این صفحات مرکب عموما برای عایق بندی داخلی ساختمان استفاده می شوند.

ضخامت لایه عایق بسته به نیاز، عموما در محدوده 2 الی 10 سانتی متر می باشد. با توجه به الزامات مورد نیاز فیزیک ساختمان، لایه محافظ (بخاربند) بین لایه عایق و صفحات روکش دار گچی با توجه به نوع کاربری و سیستم قرار می گیرد. به منظور اتصال آویز به سیستم دیوار گچی مرکب می بایست از عامل اتصال مخصوص (ویژه اجزای تو خالی) که بتواند حداکثر نیروی کششی و برشی مجاز را تحمل نماید استفاده شود. برای بار های بیشتر، عامل اتصال می بایست به دیوار اصلی (زمینه) متصل شود که نقش تکیه گاه صفحات مرکب پوششی را به عهده دارد.

استفاده از این نوع سیستم علاوه بر کاهش پرت انرژی، پرت فضا را نیز (به دلیل ضخامت کم) کاهش می دهد. اگر از پلی استایرن الاستیفاید به عنوان ماده عایق استفاده شود خطر آسیب رسیدن به عایق صوتی دیوار اصلی (زمینه) وجود خواهد داشت. به منظور بهبود ضریب عملکرد “عایق حرارتی تابعی از ضخامت”، گرایش به سمت استفاده از مواد عایق با ضریب هدایت حرارتی کمتر می باشد (اتلاف انرژی کمتر فضا).

دیوار های جدا کننده غیر باربر و پوششی به همراه زیرسازی

دیوار های جداکننده غیر باربر داخلی و دیوار های پوششی به همراه زیر سازی عموما شامل شبکه ای ساخته شده از مقاطع فولادی سرد نورد شده یا چوبی به عنوان تکیه گاه و پوشش با صفحات روکش دار گچی از دو طرف (دیوار جداکننده) و پوشش از یک طرف (دیوار پوششی) و یک لایه عایق در بین آن (در صورت نیاز) می باشند. زیرسازی می تواند به صورت یک یا دو ردیف پشت بند قائم فلزی یا به صورت شطرنجی و متعامد باشد. متداول ترین نوع زیر سازی دارای یک ردیف سازه قائم (وادار) می باشد. شبکه زیر سازی فلزی دیوار های جداکننده و پوششی با سازه، از ورق های گالوانیزه فلزی با ضخامت کم تشکیل شده که به عنوان پشت بند قائم یا وا دار استفاده می شوند. با توجه به تنوع ابعاد سازه ها ضخامت دیوار نیز قابل تغییر خواهد بود. صفحات روکش دار گچی به وسیله پیچ های مخصوص به زیرسازی فلزی متصل می شوند.

دیوارهای جدا کننده با زیرسازی فلزی

به دلیل عملکرد خوب و همچنین ویژگی های فیزیک ساختمان، دیوار های جداکننده غیر باربر با استفاده از زیر سازی فلزی و پوشش با صفحات روکش دار گچی دارای اولویت انتخاب در اجرای جداگر ها می باشد. پشت بند قائم مورد استفاده از ورق های فلزی نازک (با ضخامت 6/ 0 میلیمتر) سرد نورد شده به دو صورت U و C شکل بکار می رود. مقاطع U شکل به کف و سقف متصل می شوند و مقاطع C شکل در بین آنها عموما به صورت اعضای عمودی و با فواصل 600 تا625 میلیمتر (نیمی از عرض صفحات پوشش دهنده) قرارمیگیرند. انواع صفحات روکش دار گچی با استفاده از پیچ به زیرسازی فلزی متصل می شوند. با توجه به نوع ساخت و ساز و الزامات پروژه، به خصوص در مواقعی که ضوابط حریق و عایق بندی صوتی مد نظر است لایه عایق در فضای خالی ایجاد شده بین سازه ها و صفحات قرار میگیرد.

الزامات فنی مانند ایستایی دیوار، عایق بندی صوتی و حرارتی، مقاومت در برابر حریق، موارد امنیتی و سایر نیاز های اجرایی و فنی مانند نصب و اجرای لوازم بهداشتی با کمترین سطح اشغال در این ساختار امکان پذیر می باشد. با استفاده از این ساختار، می توان به عملکرد صوتی بالایی به ویژه برای فضاهایی که شامل الزامات صوتی خاصی هستند، دست یافت.

کلیه اجزای دیوار های جداکننده به سادگی و به صورت دستی با استفاده از ابزار های صنعتی ساخته می شوند. همگون سازی هندسی اجزا با توجه به ابعاد ساختمان ها باتغییرات ابعادی زیاد نیز به راحتی امکا ن پذیر است. (سفارش با ابعاد مختلف با توجه به نیاز پروژه ) در اجرا و انتخاب سیستم دیوار های جدا کننده می بایست به این نکته مهم توجه شود که تغییر نوع مصالح و جزئیات اجرایی طرح اثرات بسیار زیادی بر ویژگی های عملکردی سیستم از جمله عملکرد عایق بندی صوتی و مقاومت در برابر حریق دارد.

سبد خرید

وبلاگ